Indoor 3D: manege ‘De Witte Vallei’ in Asten-/Heusden
We reden de oprit van de manege ‘De Witte Vallei’ op. Niet om paard te rijden maar voor een 3D indoor. Het was de eerste keer dat deze 3D indoor werd georganiseerd. Later zou ik te horen krijgen dat de organisatie in handen was van een vriendenclubje, bestaand uit vijf man. Dat maakte mijn verbazing des te groter over hoe grotesk deze indoor 3D was opgezet. 32 doelen stonden tussen de 15 en 55 meter.
Wij melden ons aan en schreven ons vieren in bij doel 19. Terwijl ik wachtte totdat iedereen van ons groepje zijn boog had opgebouwd keek ik alvast nieuwsgierig naar binnen. Achter de schietlijn was het al druk. Toch duurde het nog een uur totdat het eerste schot gelost zal gaan worden. Hier en daar zag ik bekenden. Toen viel er mij iets op waar ik eigenlijk nooit echt bij stil had gestaan, rolstoelen. Er zijn natuurlijk maar weinig 3D wedstrijden voor hen geschikt. Dat zij nu ook mee konden doen aan dit leuk spelletje stemde mij vrolijk. Buiten scheen de zon, de temperatuur was goed. Even gaat er door mijn hoofd dat het jammer was dat de 3D binnen was en dat op de enige mooie dag die week. Vlug schudde ik het van mij af en bekeek de omgebouwde SRV wagen waar vanuit de catering plaats vond. Je merkte wel dat deze in handen was van de manege. Het had een net iets andere kaart dan dat je gewend bent op 3D wedstrijden. De kaart en de prijzen waren verder prima. Een uur wachten lijkt lang, maar met zoveel bekende schutters vloog de tijd voorbij en moest ik me alweer snel naar het juiste doel begeven. Ons eerste doel stond op een meter of 30. Ik schoot als eerste en had drie pijlen nodig voordat ik het welbekende plofgeluid hoorde. Nieuwsgierig keek ik rond. Overal lagen takken, stonden kerstboompjes en hier en daar was er een venster gecreëerd. Er waren echte doelen en zelfgemaakte doelen. Met de zelfgemaakte doelen heb ik al tijdens een 3D wedstrijd in december kennis mogen maken. Ik vond het machtig om hier weer op te mogen schieten en kon haast niet wachten om het volgende doel te mogen schieten. Bij dat doel schoot je namelijk door een venster bestaand uit twee tractor banden, één dichtbij en één op aanzienlijke afstand. Achter de tweede band stond een Michelin pop ingebouwd tussen autobanden. Mijn eerste pijl vloog door het venster en mist doel. De tweede corrigeerde ik naar rechts toe en dit keer raakte ik de tractorband. De derde was raak. Ik keek weer rond en zie geweldige en uitdagende doelen. De stier van Red Bull met daarachter een opvang met wat volgens mij de racewagen is van Verstappen? Het werd mij al snel duidelijk dat dit niet zomaar een 3D was. Veel van de doelen vertelden een soort verhaaltje. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht, de spanning die ik eerder voelde viel van mij af. Ik heb mij lang niet meer zo gevoeld tijdens een 3D wedstrijd. De beginnersgeest in mij werd wakker en vanaf dat moment begon ik de doelen met mijn eerste pijl te raken.
Aan de lijn was het heel gezellig. Doordat andere groepen vlak bij je staan maakte je
veel sneller een praatje met elkaar. Zo leerde je de schutters weer wat beter kennen. Dan stond ik ineens voor een poort. Eentje die prachtig was gedecoreerd. Achter het poortje lag een laantje van bomen. Het doel, een monsterachtige spin, zat geduldig te wachten totdat het bijtje dat op de eerste poort zat, in zijn web zou vliegen. We hebben 15 minuten pauze en liepen naar buiten. De pauzes waren steeds nadat je een bepaald doel had geschoten en zo was het nooit echt druk bij de catering. Buiten was het best warm, daar had ik binnen niets van meegekregen. Ook had ik geen moment meer spijt gehad dat deze 3D niet buiten was. Na de pauze gingen we naar doel 1. Stiekem had ik de gehele tijd hier al naar uitgekeken. Het was een beer op 55 meter. In het schot dat ik wilde nemen hing een metalen balk. Dat risico wilde ik niet nemen en ik klom via een ladder naar boven toe, om op de alternatieve schietplek te gaan staan. Hoe gaaf was het om zo te mogen schieten. Ik voelde wel een kriebel in mijn maag toen ik vlak bij de rand stond en de diepte onder mij zag. Mijn tweede schot was raak en waarschijnlijk ook nog een kill, wat was dat een machtig gevoel. Eén van de organisators gaf mij een high five. Uiteindelijk stond ik bij doel 18 en lag de wedstrijd achter ons. Wij hebben er anderhalf uur voor moeten rijden, maar daar heb ik geen enkel moment spijt van gehad. Wat een geweldige wedstrijd was dit. Ik kijk alvast uit naar volgend jaar en dank hierbij de organisatie: Dorus, Eric, Antoon, Henrie en Twan voor deze mooie dag. Iedereen die er niet bij was heeft echt iets gemist! Namelijk een uitdagende en creatieve fun 3D.
Angelique van Alebeek
Foto’s van deze leuke Indoor 3D staan op Boogwereld.nl:
http://www.boogwereld.nl/wedstrijd-fotos/2023-2/indoor-3d-valleishoot/
